Stilte graag

Els

Tags: Angst, Liefde, Toeval, Verdriet, Wijsheid
Geplaatst op: 12 februari 2012, 12:30 uur
Gewijzigd op: 11 mei 2025, 17:27 uur
Geplaatst door: Els Rentenaar
Categorie: Archief - Bewustwording
Aantal reacties: 1

Het is een stralende lentedag als mijn man wordt geopereerd aan zijn buik in de VU.

Dat is zowel letterlijk als figuurlijk “een gevoelige plek” en dat geldt zowel voor zijn buik als voor de locatie, die we om die reden hebben omgedoopt tot de déja-VU.

Achterom kijken geeft sowieso een onderbuikgevoel en zonder er al te dramatisch over te willen doen: hij heeft er tot twee keer toe een gevecht op leven en dood geleverd. En mijn moeder heeft op precies dezelfde plek na eenzelfde ingreep de strijd verloren. Ik heb nog eens gekeken toen ik mijn man een kus gaf voordat hij door de klapdeuren gereden zou worden: het toeval had 127 ziekenzalen om uit te kiezen, maar telkens hebben zowel mijn man als mijn moeder op precies dezelfde plek gelegen.

Als toeval een patroon heeft, dan heet het lotsbeschikking en dan moet je er wat mee. Dan kan je ervan leren. Wat we ervan geleerd hebben is niet teveel achterom te kijken. Dan wint angst het van vertrouwen. Ik hou me er maar aan vast dat het vast geen toeval is dat mijn moeder daar overleed rond kerst en dat het nu rond Pasen is: een nieuw begin. Dat móet helpen.

In de uren rond zijn operatie hang ik een beetje rond in en om het ziekenhuis. Ineens vind ik een “stilteruimte”. Op zich is het merkwaardig dat stilte om ruimte vraagt en het kennelijk heeft als je het zoekt. De ruimte is gevuld met devotie en zelden klonk stilte zo mooi. Het licht is gedempt, een fluwelen gordijn aan de wand, een heiligenicoon en er staat een kaarsenstandaard waar wat stompjes kaars in flakkeren. Als ik er een kaars aansteek, ontbrandt er een klein gebed in mij.

Maar ik zie nog iets anders: gebedenboeken op een tafeltje spreken er in stilte alle talen. Alle religies liggen er sprakeloos maar vol wijze woorden gebroederlijk naast elkaar, alsof de diepere stilte waarin wijsheid ligt besloten ze met elkaar verbindt. Het is er gevuld met gebeden die er in stilte gepreveld maar nooit vertrokken zijn. Gebeden als reddingsboeien in de woelige zeeën van wanhoop en verdriet, ankers die ons weer vaste grond bieden als die onder onze voeten lijkt te zijn weggeslagen.

De tijd staat stil, daar waar hoop en wanhoop geklonken hebben. Uitingen van zowel liefdevolle dankbaarheid als troosteloze angst in uitersten die, ineengeslingerd, een merkwaardige balans gevonden hebben. Alsof geesten hier hun adem inhouden, klaar om alle hartenkreten tot in eeuwigheid te reciteren.

De angst die hier als een grauwsluier over ons ligt wordt verjaagd door het licht van het gebed, tot we weer lucht krijgen. Het behoedt ons tegen de zinloosheid van de angst. Angst is een sprong in het diepe, zonder het valscherm van de hoop. Het tilt ons op om te kunnen ademen in de ademtocht van de Heer, hoog boven alle pijn verheven. Liefde die nooit aan tijd vastzit, te midden van de strijd tussen nu en eeuwigheid. Momenten zijn er om hier vergeten te worden of vast te houden, terug te geven aan de Schepper of te koesteren en wanneer ons hart te klein blijkt om alles vast te houden, zoeken we naar de hand die ons optilt.

Heeft niet iedereen zo’n stilteruimte in zichzelf? Zo klein dat je er misschien naar zoeken moet? Stilte: als je het hebt dan resoneert het liefde en licht, als je het niet hebt, dan zal je het hier ook niet vinden.

God luistert als wij zwijgen in alle talen

Reacties