Het spiegelbeeld schrijven

Ger

Tags: Spiegelbeeld
Geplaatst op: 17 januari 1995, 12:09 uur
Gewijzigd op: 11 mei 2025, 17:27 uur
Geplaatst door: Ger Broeder
Categorie: Archief - Ger Broeder

Hoe kan het zijn dat de schrijver tot zijn woorden komt, die hij uiteindelijk in zijn omgeving verspreidt? Al lang herinner ik mij te schrijven. Op mijn negende levensjaar had ik dat specifieke gevoel, wat ik nooit meer ben kwijtgeraakt. Een onbeschrijfelijke en dus paradoxale drang, om woorden aan mezelf te schrijven, die mij duidelijkheid verschaffen omtrent mijn eigen ik.

Een soort niet bedachte ontdekkingstocht naar alles wat ik wil ontdekken. Ik beschrijf mijn gedachten, gebeurtenissen of ervaringen, en ontdek op die manier het leven in zijn volwaardigheid. Ik realiseer me, dat elk woord en elk stukje tekst uit mijn gedachten voortkomt, maar besef ook, dat deze gedachten uit mijn omgeving komen.

Zonder mijn omgeving zou ik niets zijn. Mijn omgeving is als schrijver erg belangrijk voor me. Ik bezit een eigen identiteit vanaf mijn geboorte. Terwijl ik ouder word, wil ik alle waargenomen gebeurtenissen verwerken. Verwerken, omdat mijn waarden en normen in mijn leven telkens aan de rechtbank van mijn omgeving blootgesteld worden.

Ik wil de wereld buiten mij, en vooral binnen mij snappen. Het schrijverschap zie ik als een grote spiegel. Het spiegelbeeld is het boek, de bundel, de publicatie of het geschrift in welke vorm dan ook. Woorden van een schrijver, die bedoeld zijn voor hemzelf, maar blijkbaar ook een moedwillige lezer kunnen boeien.

Ik, de schrijver, schrijf voor mezelf. Nooit voor mijn publiek. Als het laatst benoemde, mijn enige reden zou zijn, zou ik nooit dezelfde woorden kunnen omschrijven, zoals ik dat nu doe. Ik vertel, verzin, omschrijf de woorden naar mijn eigen zelfverwerkelijking. Ik doe wat ik voel. Ik schrijf wat ik voel, en ik herlees wat ik voelde.

Dat is de mooie steeds zich herhalende en zelfbevestigende spiegel, die mij laat schrijven, en menig lezer laat boeien. De lezer bekijkt liever het spiegelbeeld, en vraagt zich af of hij zichzelf herkent. Het is zo lekker veilig, te weten dat je een spiegelbeeld leest. Je kunt de keuze maken of je jezelf wil herkennen in de gevoelens, de personages of de gebeurtenissen. Je kan er iets van leren. Je vergaart kennis op jou eigen manier.

Want je wil alleen dat lezen wat je boeit. De schrijver spiegelt zichzelf. De lezer ziet het spiegelbeeld, en kijkt heel misschien ... tijdens het lezen naar zichzelf.