Dag lieve Wereld

Dag lieve Wereld

Dag lieve wereld. Dag lieve aarde. Dag lieve God.

Hoe zal ik je noemen? Ik wilde je bedanken voor alle mooie dingen die ik kan zien. Voor alle mooie dingen die ik kan ruiken. Voor alle mooie dingen die ik kan horen. Voor alle mooie dingen die ik kan proeven. Voor alle mooie dingen die ik kan voelen. Ik weet, ik ben het soms niet waardig om op jou mooie aardbol te leven. Je hebt mij gemaakt, en ik maak mijn moederschoot kapot. Ik weet het.

En nu wil ik ook niet jou van mijn berouw gaan vertellen. Nee, ik wil graag, dat je weet, dat ik met een heleboel mooie dingen van jou uiterlijk blij ben. Ik kan zo heerlijk door de bossen lopen. Er zijn zoveel diertjes, die ik zo leuk vind. Ik voel me dan zo blij, als ik ze zie zwemmen, lopen, kruipen of vliegen. Jij geeft me dit elke dag, en toch zie ik het niet elke dag. Maar op een moment zoals nu, kan ik leren dat die mooie momenten er wel zijn.

Ook ik moet leren, dat jij alles bent, wat ik ooit kan hebben.

Terwijl ik dit schrijf, staan de plantjes in mijn huis, naast de computer. Ik voel, dat ze dit horen, wat ik nu opschrijf. Ik kijk ernaar, en besef me, dat ik van ze houd. Ze geven me zuurstof, en mooie kleuren voor mijn ogen. Hun familie voedt me met hun onontbeerlijke voedingsstoffen.

Lieve aarde, ik ben je zo dankbaar, dat ik deze mooie momenten van inzicht mag zien. Help heel alsjeblieft ook maar de andere mensen, die deze mooie momenten misschien nog niet zo vaak hebben. Ze zijn kleine wezentjes, en zeker ondergeschikt aan jou. Jij hebt jezelf nooit kunnen vernietigen. Je bent ontstaan met zuurstof, aarde, water en vuur.

Deze tezamen hebben mij gemaakt. In het diepste van het oneindige, is er ergens een moment ontstaan, waarin jij toeliet om mij te maken. Dank je wel, lieve aarde, voor al deze mooie dingen.

Vaak vraag ik je om raad, maar durf ik het niet om mijn gedachten onder woorden te brengen. Ik weet weliswaar in mijn onderbewustzijn, dat ik het niet waardig ben, een vraag te stellen aan de schepper van dit alles. Jij bent ontstaan uit een grote verwijdering van de kern. Misschien heet dat in jou dimensie ook wel een "kernexplosie". Die op zijn beurt weer is ontstaan uit een fout van de mens om zichzelf en de gehele wereld te vernietigen. God, schiep de wereld, en hij zag dat het fout was. Hij schiep de wereld opnieuw en hoopte, dat de mens beter zou zijn.

En, lieve aarde, zijn we beter geworden? Zo zag ik gisteren als voorbeeld, dat we de walvis een beschermd zwemgebied hebben gegeven. Blijkbaar kunnen we de dieren wel beschermen, en de mensen in voormalig Joegoslavië niet. Misschien denken we wel, dat de dieren meer waard zijn dan de mensen, omdat zij zichzelf niet proberen uit te roeien. Als waarde voor zichzelf, hebben ze zich in het verleden meerdere malen op het strand geworpen, misschien wel ten teken van zelfmoord.

Een teken van hun aan ons? En nu handelen we pas? Maar waarom die oormerken in de oren van onze lieve dieren, die ons zo kunnen helpen? Weer willen we bezitten en "merken" hetgeen niet van ons is.

Lieve aarde, help ons, in te zien, dat we waardevol zijn, dat we liefde kunnen geven aan de levende wezens (planten) om ons heen. Dat we ons mogen afstemmen op elkaar. En dat we nu eindelijk eens leren, dat vechten niet helpt. Dat we daar meer energie aan spenderen dan aan vrede, zodat we misschien wel minder overlevingskansen hebben. We willen zo graag leven, maar dwingen dit op een zodanige wijze af, dat we uiteindelijk zullen sterven. De les van de paradox.

Maar toch lieve aarde heb ik hoop. Hoop op een betere toekomst. Een toekomst die ontstaat in mijzelf. Een smeekbede zoals nu, aan mijzelf. Nee, lieve aarde, ik spreek niet tegen jou, want ik spreek tegen mezelf. Ik weet, dat als ik iets op deze wereld wil veranderen, ik bij mijzelf moet beginnen.

Lieve aarde, zie maar, hoe eenvoudig het is, als ik even mijn afweermechanismen los laat, en zogenaamd aan jou schrijf. Ik ben je heel dankbaar voor dit besef wat ik nu heb. Dat ik dit kan schrijven en dus beseffen. Vrede met mijzelf, zal vrede in jou wereld geven.

Aarde, water, lucht, en vuur. De vier elementen waaruit ik besta. Als ik dood ga, zal ik terugkeren naar het stoffelijke kleine. Net zoals ik nu al heel klein ben, in vergelijking met het heelal, zal ik nog kleiner zijn, als ik overga naar een andere dimensie.

Het leven is als de wolken. De ene dag gaan ze van links naar rechts, en de andere dag gaan ze van rechts naar links. Wie, kan de wolken beïnvloeden? Wie kan de menselijke "overgang" naar het hiernamaals beïnvloeden?

Lieve aarde. Ik ben je zo ondenkbaar dankbaar, dat ik al mijn gedachten en dromen mag omzetten in waarneming. Jij geeft mij door mijn geboorte een extra dimensie in mijn geestelijk bestaan. Door jou kan ik met andere (niet) levende dingen "waarneembaar" communiceren.

Dag lieve aarde. Tot de volgende ontmoeting met jou, in mij.

Ger Broeder

30 december 2007, 16:44 uur