Het waargebeurde verhaal van de verloren ring

Linda

Tags: Dromen, Paranormaal, Ring, Vriendschap
Geplaatst op: 25 maart 2011, 23:50 uur
Gewijzigd op: 11 mei 2025, 17:28 uur
Geplaatst door: Linda Moens
Categorie: Archief - Verhalen
Aantal reacties: 1

De aankoop

Vorig jaar, in november 2010, kochten mijn partner en ik voor onszelf een mooie zilveren vriendschapsring tijdens ons verlof in Turkije. Mijn partner is niet gewoon om een ring te dragen, maar deed toch alle moeite om hem aan te doen. En we waren beiden zo fier. We kochten de ring in een schattig winkeltje nabij Side.

Terug thuis

Zo trots als een pauw kwamen we terug in ons koude Belgenland. Onze ring mocht door iedereen gezien worden. Onze fierheid duurde echter niet zo lang: na 2 dagen was mijn partner zijn ring al kwijt. Het enige dat we wisten dat hij hem kwijt geraakt was in de tuin. Maar… de tuin is nogal groot, en dan bedoel ik ook groot. Dus, telkens als we buiten waren, liepen we in het gras te kijken, in de perken, ... overal in de tuin. Helaas. Ik plaatste zelfs een oproep via Facebook om te vragen wie een metaaldetector had. Helaas, niks mocht baten. De ring bleef spoorloos.

Die zaterdag, die droom

Op een zonnige zaternamiddag, een aantal weken geleden, waren we hout aan het zagen: ik met een tafelzaag, mijn partner met de kettingzaag. En we praatten, en lachten, en werkten, en rookten een sigaretje, ... Tot mijn partner ineens zei: Ik moet je eens iets vertellen, iets wat ik gedroomd heb. Maar het is zo raar. En hij vertelde: Iemand was met onze nieuwe auto aan het rijden, ik was passagier, iemand reed met de auto, een gedaante van een man. En hij reed 180 km/u op de autosnelweg, en we kwamen thuis en hij draaide zich in onze garage aan 150 km/u. Een ogenblik later stond ik samen met dat gedaante in de compostbak (je moet weten dat onze compostbak 40m² bedraagt). Het gedaante wees een bepaalde plek aan in de compostbak.

En ja, mijn partner was al een aantal keer op die bepaalde plaats gaan zoeken, putjes graven, rondkijken, maar helaas, zonder resultaat. Dikwijls vertelde hij me dat hij nog eens gaan zoeken was in de compostbak. Mijn partner was ervan overtuigd dat dit gedaante hem de plaats van de verloren ring wou aanduiden.

Wie zat er in de auto?

Nu vraag je je waarschijnlijk af wie er in die auto zat achter het stuur. Ik wist het direct: het was mijn papa, ofte, wijlen mijn lieve papa. Hij was een autoliefhebber, een snelheidsduivel, een acrobaat met de auto (zie mijn tekst 11 jaar geleden). En aangezien ik geloof in het paranormale was ik er echt van overtuigd dat het mijn papa was. De droom bleef in ons achterhoofd aanwezig. Mijn partner is nog verschillende keren gaan zoeken op die plaats.

Vorige week zaterdag: eindelijk!

Vorige week zaterdag waren we beiden aan het werk om en rond onze compostbak. Mijn partner was opeens terug aan het zoeken op die bewuste plaats, in de reeds gemaakte putjes. Ik ging ook een kijkje nemen. En ik bracht een riek mee, zo eentje met kromme tanden. Toen ik hem vroeg welke plaats het gedaante had aangeduid wees mijn partner naar een bepaalde plek. Ik begon daar laagjes af te schrapen op die plaats, laagje per laagje. En opeens, na een aantal laagjes, wat lag daar te blinken: de RING! En dit op minder dan 10 cm dan de plaats die mijn partner aangewezen had.

Terug geringd

Mijn partner heeft de ring direct terug aan gedaan, zo fier als een gieter.

We zijn terug samen geringd dankzij mijn papa die ons de juiste plaats aangeduid heeft.

Dit kan echt geen toeval zijn: papa wou dat we de ring terug vonden, maar we moesten SAMEN de ring terug vinden. En zijn wil is gebeurd.

Bedankt liefste papa! Als jij er niet was geweest ...

Reacties