Mijn leven als dikkerdje - Deel 2

Linda

Tags: Afvallen, BMI, Darm, Dik, Gastric Bypass, Gewicht, Operatie, Ziekenhuis
Geplaatst op: 17 januari 2012, 14:28 uur
Gewijzigd op: 11 mei 2025, 17:28 uur
Geplaatst door: Linda Moens
Categorie: Archief - Verhalen
Aantal reacties: 1

Mijn leven als dikkerdje is nu helemaal voorbij. Ik ben nu normaal, en dit na 48 jaar ... Hieronder vind je de uitleg over de operatie.

Wat voorafging

Gans mijn leven werd gedomineerd door mijn gewicht, beter gezegd, door mijn overgewicht. En dit met alle pestgedrag en verdriet tot gevolg.

In 2009 had ik de zoveelste poging ondernomen om af te vallen, en mét succes: – 20 kg. Maar al gauw waren er weer 25 kg bij, het gekende jojo-effect.

Toen begon ik toch wel serieus na te denken om voor een definitieve oplossing te kiezen. De huisarts verwees me door naar de chirurg. Na grondig onderzoek en ondervraging werd beslist om een gastric bypass uit te voeren, maar laparoscopisch verricht.

Wat is een Gastric Bypass?

Een gastric bypass is een operatie waarbij de maag wordt verkleind en waarbij de dunne darm wordt omgeleid.

Een heel klein deeltje van de maag wordt behouden, het stukje dat aan de slokdarm vast zit. De rest van de maag wordt ook behouden, maar beide delen worden volledig van elkaar gescheiden. Bij mij is de scheiding zowel geniet als genaaid. De “oude grote” maag blijft dus bestaan, maar er komt geen voeding meer in. Wel maakt ze nog enzymen en maagsappen aan enz, dus in dit opzicht is het spijsverteringsstelsel nog compleet. Voorbij de maag vind je de twaalfvingerige darm en de alveesklier. Daarna begint de dunne darm.

De dunne darm is een zeer lange darm. Op grote afstand wordt de dunne darm tijdens de operatie doorgeknipt en vastgemaakt aan de kleine maag, de voormaag genoemd. Na ongeveer 70 cm à 1 m worden de beide delen van de dunne darm aaneengezet in de vorm van een Y. De voedingsstoffen volgen dus deze weg: slokdarm, voormaag, dunne darm.

Het vermageringsproces is tweeledig. Enerzijds is de maag veel kleiner, je kan veel minder eten. In het begin is de maaginhoud zo groot als een soeplepel. Na zes maanden is dit ongeveer de inhoud van een koffietas. Je eet dus sowieso minder. Anderzijds begint het verteringsproces pas op de Y-plaats, waardoor er veel minder vetten e.a. kunnen opgenomen worden.

De gevolgen op zeer lange termijn zijn nog niet gekend, maar het vermageringsproces is drastisch en zeer goed. Je wordt ook constant begeleid. Daarbij komt ook het feit dat je van jezelf uit veel gezonder gaat eten.

Voorafgaande onderzoeken en voorwaarden

Vooraleer de operatie uitgevoerd wordt, en je wil dat ze terugbetaald wordt door de mutualiteit, moet je aan een ganse resem voorwaarden voldoen.

Je BMI moet minstens 40 bedragen, ofwel 35, maar dan moet je ofwel lijden aan diabetes en/of hoge bloeddruk.

Je moet een ganse reeks pre-operatieve onderzoeken ondergaan, waaronder een gastroscopie, bloedonderzoek, endocrinologisch onderzoek, controle van hart en longen, een psychologisch onderzoek, bezoek aan de diëtiste,… Al die mensen moeten je groen licht geven.

Gelukkig was dit bij mij het geval.

De operatie zelf

De operatie vond ik zelf de start van mijn nieuw leven.

Ik ben op dinsdag geopereerd, de operatie duurde 6,5 uur, in totaal was ik 9 uur onder narcose. Alles is laparoscopisch gebeurd. Bij sommigen duurt de operatie veel korter, dit hangt af van veel factoren waaronder de ligging van de lever. Als patiënten van nature een grote lever hebben (zonder daarom een afwijking te hebben) wordt het voor de chirurg een heel karwei, want de lever ligt in de weg. Dit is de reden waarom het bij mij wat langer duurde. Ik had 8 gaatjes in mijn buik die gebruikt werden om de instrumenten in te brengen. Van de operatie zelf heb ik niks geweten en gevoeld. Ik ben wakker geworden op intensieve zorgen, waar ik nog een dagje vertoefd heb. En ik was net een kerstboom: overal hing ik vast aan allerlei kabels, slangetjes, enz.

Op een bepaald moment ben ik met bed en al naar de radiologie moeten gaan en daar moest ik een papje drinken, waarna direct een RX-foto genomen werd om te zien of de leidingen juist lagen. Eenmaal dit gebeurd was en het licht op groen gezet werd mocht ik voor het eerst wat drinken. Gewoon water, wat smaakte dat héérlijk!

Voor mensen die erover nadenken om dit te laten doen: geen paniek, niet bang zijn. Ik heb niks gevoeld, ook daarna niet. Ik had niks van pijn, ook niet nadat de morfinepomp werd weggehaald. Het enige dat lastig was, was dat ik anderhalve dag op mijn rug moest liggen ... Ik ben in totaal 5 dagen in de kliniek geweest, op zaterdag kon ik al naar huis. Voor de rest voelde ik me kiplekker. En wat smaakte het eerste yoghurtje!!! Het was een engelenmaal!!!

De operatie is gebeurd op 4 mei 2010.

En hoe gaat het nu?

We zijn nu ongeveer een jaar verder. Vorig jaar was ik nog aan het aftellen.

Ondertussen heb ik een nieuw leven… een slanker leven… een leven zonder gepest ...

Eten gaat voortreffelijk. Ik kan alles eten, behalve een appel. Andere hebben bijvoorbeeld problemen met vlees of brood. Ik kan zelfs meegaan op restaurant, dan eet ik een voorgerechtje.

Wat er het voorbije jaar allemaal gebeurd is en hoe de revalidatie verlopen is vertel ik in mijn volgend verhaal.

Reacties